Written by Maryam Samim | نویسنده مریم صمیم
نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی این نوشته توسط هوش مصنوعی در ادامه‌ی نسخه‌ی فارسی موجود است.
The AI-generated translation of this text follows the Farsi version below.
با دو دوستم که از صنف انگلیسی رخصت شده بودیم، به‌سوی خانه روان شدیم. قدم‌هایمان محکم و هدفمند بود، اما دل‌هایمان چندان شادمان نبود. چند روزی می‌شد که خبر ربوده شدن دختران توسط طالبان پخش شده بود. در شهر و میان کوچه‌ها ترس و وحشت زوزه می‌کشید! ما که در عطش علم مانده بودیم و تنها امیدمان پس از بسته شدن دروازه‌های دانشگاه همان صنف انگلیسی بود، با وجود ترس و دلهره‌های فراوان، باز هم راهی آموزش می‌شدیم. در طول راه، از آنچه در صنف آموخته بودیم صحبت می‌کردیم. از این‌که به آموخته‌هایمان افزوده شده بود خوشنود بودیم و این خود تسکینی بود برای دغدغه‌هایی که با آن‌ها روبه‌رو بودیم!
در جریان صحبت بودیم که ناگهان صدایی هولناک از پشت سر به گوشمان رسید: «خاموش شوید! حرف نزنید! صدای زن محرم است. زن باید در خانه بنشیند. شما حق آموزش، بیرون رفتن از خانه و زندگی کردن ندارید!» مردی با اسلحه‌ای بر دوش و ظاهری ناپاک در برابرمان ظاهر شد. ترس در وجودمان رخنه کرد و دل‌هایمان چون بید از وحشت می‌لرزید، اما این را نمایان نکردیم و با شهامت ایستادیم. می‌خواستم از حقمان دفاع کنم و بگویم که ما نیز حق آموزش و زندگی داریم، اما از این‌که ممکن بود مرا با خود ببرند و با خشونت و رفتارهایی به‌دور از انسانیت روبه‌رو شوم، محکوم به خاموشی شدم!
مگر اشتباه ما چیست؟ در کدام عصر زندگی می‌کنیم؟!
کاش ما هم به حقوق خود دسترسی داشتیم، کاش می‌توانستیم با امنیت کامل از خانه بیرون شویم، کاش به جرم دختر بودن مجازات نمی‌شدیم و این‌گونه حق خود را آرزو نمی‌کردیم!
کاش...
اما آن‌ها نمی‌دانند که هیچ مانعی نمی‌تواند مرا از مبارزه با ناعدالتی‌ها بازدارد. با آن‌که ترس و ناامنی بر زندگی‌مان سایه افکنده و آزادی‌مان رخت بسته است، اما نتوانسته اراده قوی ما دختران افغان را برای آموزش نابود کند. من به دنبال تحقق عدالت و آرزوهایم برای خودم و دیگر دختران وطنم که از تحصیل محروم‌اند، خواهم رفت.
Together with two friends from our English class, we headed homeward. Our strides were steady and deliberate, yet our hearts carried a quiet heaviness. For days, whispers of girls being snatched by the Taliban had rippled through the city. Fear and dread prowled the streets and alleys, an ever-present howl in the air. We, parched for knowledge, clung to that English class as our last lifeline after the university doors slammed shut. Despite the gnawing fear and restless unease, we pressed on toward education. As we walked, we shared what we’d learned that day, finding solace in the growth of our minds—a fragile balm for the troubles pressing in around us.
Lost in our conversation, we were jolted by a chilling shout from behind: “Silence! No talking! A woman’s voice is sacred and forbidden. Women belong at home. You have no right to learn, to step outside, to live!” A man loomed before us, rifle slung over his shoulder, his ragged appearance as menacing as his words. Terror clawed its way into us; our hearts quaked like leaves in a storm. Yet we stood tall, hiding our fear with defiance. I ached to speak, to claim our right to education and existence, but the dread of being dragged away—of facing brutality beyond humanity—silenced me.
What have we done wrong? In what era are we living?
If only we could claim our rights. If only we could leave home without dread. If only being born a girl didn’t mark us for punishment, didn’t reduce our rights to mere wishes.
If only…
But they don’t understand: no barrier can crush my resolve to fight injustice. Fear and insecurity may shadow our days, our freedoms stripped bare, but they cannot shatter the fierce determination of Afghan girls like me to learn. I will chase justice and dreams—not just for myself, but for every daughter of this land denied an education.
Comments