امید، مهاجرت و پیروزی | Hope, Migration, and Victory

Written by Gurdaafarid | نویسنده:‌ گردآفرید

 من گردآفرید هستم، دختری از سرزمین لعل و زمرد، از جایی که کوه‌هایش سر به فلک کشیده‌اند و بادهایش حماسه‌های خاموش را میان دره‌ها نجوا می‌کنند. شمال افغانستان، زادگاه من، همواره محل پرورش اسطوره‌ها، تاریخ و خاطره‌ها بوده است. اما برای من، آن سرزمین بیش از آن‌که خانه باشد، میدان نبردی بود برای دفاع از رویاهایی که جامعه‌ام آنها را برای دختران خطرناک می‌دانست. 

در خانواده‌ای سنتی و مسلمان بزرگ شدم. خانواده‌ای که مهربانی‌اش در دل مادر و سخت‌گیری‌اش در نگاه پدر جا داشت. در جامعه‌ای که نقش زن را به سکوت، حجاب، و خانه‌داری تقلیل داده بود، من دختری بودم با رویایی بزرگ: تحصیل. صدایی داشتن. روزی در دانشگاهی فراتر از مرزهای وطنم درس خواندن. این آرزوها شاید برای دیگران خیال‌پردازانه به‌نظر می‌رسید، اما برای من حکم اکسیژن را داشتند؛ بدون آن‌ها نمی‌توانستم زنده بمانم. 

مادرم، زنی ساده اما عمیق، تنها پناه و مشوق من بود. با دست‌های پینه‌بسته‌اش کار می‌کرد تا چرخ زندگی‌مان بچرخد. شب‌ها کنار او می‌نشستم، و در نور کم‌سوی چراغ، به کتاب‌ها پناه می‌بردم. آن صفحات، راهی بودند به جهانی که هنوز به من تعلق نداشت اما می‌خواستم سهمی از آن داشته باشم. بارها به مؤسسات آموزشی سر زدم، اما پول نداشتم. پس روزها کار کردم، حتی در مشاغلی که برای دختران "مناسب" نبود. با پول اندکی که جمع کردم، توانستم در یک آموزشگاه ثبت‌نام کنم. این لحظه، آغاز مبارزه‌ای بود که هنوز ادامه دارد. 

جامعه اما آسان نمی‌گذشت. نگاه‌های تحقیرآمیز، کنایه‌ها، و قضاوت‌هایی که تنها به دلیل "دختر بودن" بر من روا می‌شد، گاه جانم را می‌فرسود. اما من قول داده بودم؛ به خودم، به مادرم، به هزاران دختری که صدایشان خاموش شده بود. پس پیش رفتم. با پسران هم‌کلاس شدم، در رقابت‌های علمی شرکت کردم و در نهایت به دانشگاه شهرمان راه یافتم. 

هیچ‌گاه آن روز را فراموش نمی‌کنم: مادرم اشک می‌ریخت و می‌خندید، پدرم با افتخار نگاهم می‌کرد، و من قلبم را لبریز از امید می‌یافتم. من نه‌تنها برای خودم، بلکه برای تمام دخترانی درس می‌خواندم که از تحصیل محروم بودند. 

اما در یک شب، تاریکی فرود آمد. با بازگشت طالبان، درهای دانشگاه‌ها به روی دختران بسته شد. زنان از کار بازماندند. آموزش ممنوع شد. هزاران دختر به اجبار ازدواج داده شدند. من دیگر اجازه نداشتم تحصیل کنم. آن‌چه را با زحمت ساخته بودم، در عرض چند روز ویران شد. امیدم به آوارگی بدل شد. 

در این ناامیدی، تصمیم گرفتم کشورم را ترک کنم. نه برای فرار، بلکه برای نجات آینده‌ام. برای آن‌که شاید، روزی، بتوانم بازگردم و برای عدالت بجنگم. ترک خانه و خاک، آسان نبود. اما ماندن در سکوت نیز مرگ تدریجی بود. 

برادرم، پدری دو فرزند، جانش را به خطر انداخت تا مرا تا مرز ایران ببرد. در دل شب، برقعی سیاه بر تن داشتم. قلبم چنان می‌تپید که انگار می‌خواست از سینه بیرون بجهد. سکوت سنگینی بر فضای ماشین حاکم بود. هر دو می‌دانستیم ممکن است این آخرین باری باشد که یکدیگر را می‌بینیم. 

به پاسگاه نزدیک می‌شدیم. هر قدم، مثل آخرین قدم زندگی بود. هوا خشک بود، بوی خاک و ترس در فضا پیچیده بود. ناگهان زنی میان‌سال با چادر سفید به سویم آمد. دستم را گرفت و گفت: «بیا دخترم.» دستانش گرم بود، نگاهش آرام، گویی شجاعت را به من تزریق می‌کرد. همراه او و دو زن دیگر، از گذرگاهی باریک عبور کردیم. 

در میانه راه، برقعم اندکی کنار رفت و چند تار مو بیرون زد. فریادی از سمت طالبان بلند شد. یکی از آن‌ها برادرم را صدا زد، اسلحه‌اش را بلند کرد و فریاد زد: «ای زن بی‌شرم!» در آن لحظه می‌خواستم برگردم، فریاد بزنم، اما زن گفت: «نه! برو! حالا نوبت توست که زندگی‌ات را نجات دهی.» 

اشک در چشمانم حلقه زد. پاهایم سنگین شده بودند، اما انگار روح مادرم پشت سرم می‌گفت: «فرار نکن، بجنگ.» و من، در دل تاریکی، با چشمانی خیس و قلبی شعله‌ور، عبور کردم. آن لحظه، نه فقط یک عبور فیزیکی، بلکه گذار از دختری خاموش به زنی مبارز بود. احساس گناه و اضطراب با من ماند، اما همان تصمیم شجاعانه بود که زندگی‌ام را تغییر داد. در پشت سرم، تصویر برادرم در حلقهٔ سایه‌های سنگین طالبان، تا همیشه در ذهنم حک شد. آن وداع، وداعی تلخ و جاودانه بود. 

پس از عبور، سوار اتوبوسی شدم به سمت مشهد. شب بود، ترمینال شلوغ و بی‌رحم. نه پول داشتم، نه بلیت، نه آشنایی. ساعاتی طولانی را در آنجا گذراندم؛ با گریه، با دعا، با تماس‌های بی‌پاسخ. در نهایت، برادرم کسی را فرستاد تا کمکم کند. آن شب در خانه زوجی افغان ماندم که بدون هیچ شناختی از من، محبت را نثارم کردند. این محبت، مثل پناهی در طوفان بود. 

روز بعد، به تهران رفتم، نزد اقوام دورمان. آنجا کارهای اداری‌ام را آغاز کردم. روزها منتظر ماندم، با اضطراب گوشی‌ام را چک می‌کردم. و بالاخره، یک صبح سرد، ایمیلی آمد: ویزایم تأیید شده بود. 

فریاد زدم، اشک ریختم، در اتاق دویدم. مادرم از پشت تلفن گریه می‌کرد و می‌خندید. پدرم گفت: «برو دخترم، من به تو افتخار می‌کنم.» آن لحظه، لحظه آزادی بود. لحظه‌ای که همه زخم‌هایم به نشانه‌هایی از پیروزی بدل شدند. 

اولین پروازم بود. از دل آسمان، به سرزمینی جدید رسیدم: ملبورن. وقتی وارد فرودگاه شدم، آسمان ابری بود، اما درونم روشن. زنانی با پلاکارد «Welcome» به استقبال ما آمده بودند. کسی مرا نمی‌شناخت، اما همه با محبت نگاهم می‌کردند. آن لحظه، یکی از انسانی‌ترین لحظات زندگی‌ام بود. فهمیدم که "خانه" فقط جایی نیست که در آن به دنیا آمده‌ای؛ جایی‌ست که تو را می‌پذیرد، بی‌قید و شرط. 

ملبورن برایم فقط یک شهر نبود؛ آغاز جهانی تازه بود. جهانی که در آن می‌توانستم بدون ترس قدم بزنم، صدا داشته باشم، و رویاهایم را بلندتر از همیشه فریاد بزنم. با این حال، ورود به فرهنگی کاملاً متفاوت کار آسانی نبود. حس غربت، دلتنگی برای خانواده، تفاوت‌های زبانی و اجتماعی، همه و همه لحظاتی را خلق می‌کردند که در آن خودم را گم‌شده حس می‌کردم. اما هر بار که در دانشگاه ملبورن وارد کلاس می‌شدم، به خودم یادآوری می‌کردم که من نماینده نسلی از دخترانم که فرصت تحصیل از آن‌ها ربوده شد. 

استرالیا برای من سرزمین فرصت‌ها بود، اما وظیفه‌ام فقط بهره‌بردن از آن‌ها نبود. من باید پلی می‌ساختم میان رنج‌هایی که پشت سر گذاشتم و جهانی که حالا در آن ایستاده بودم. تصمیم گرفتم صدای زنان افغان باشم، آنانی که پشت درهای بسته هنوز در تاریکی نفس می‌کشند. من با حضورم در جمع‌های دانشگاهی، با نوشتن، سخنرانی، و فعالیت‌های داوطلبانه، تلاش می‌کنم تصویر واقعی زنی افغان را ترسیم کنم: مقاوم، متفکر و شایسته. 

هدف من تنها تحصیل نیست، بلکه ساختن است. می‌خواهم روزی به افغانستان بازگردم—شاید نه با پاهایم، اما با صدایم، با قلمم، با تاثیرم. می‌خواهم مکانی را که در آن رؤیاهای من را دفن کردند، دوباره زنده کنم برای نسل بعد. برای دخترانی که امروز در سکوت‌اند، اما فردا می‌توانند فریاد بزنند. 

اکنون، در دانشگاه ملبورن تحصیل می‌کنم. کلاس‌ها، کتاب‌ها، پروژه‌ها—همه برایم لذت‌بخش‌اند، حتی اگر دشوار باشند. اما هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم از کجا آمده‌ام. هر گامم، هر کلمه‌ای که می‌نویسم، ادای دینی‌ست به تمام دخترانی که پشت دیوارهای ممنوعیت، با رویاهایشان تنها مانده‌اند. 

من باور دارم که مهاجرت فقط یک حرکت فیزیکی نیست؛ یک تولد دوباره است. من در مسیرم درد کشیدم، ترسیدم، گریستم. اما تسلیم نشدم. حالا من اینجایم، با صدایی رساتر، با امیدی روشن‌تر. آمده‌ام که بجنگم، که بخوانم، که بسازم. 

من گردآفرید هستم؛ دختری از کوه‌های بلند و دردهای عمیق. دختری که آموخت در دل تاریکی هم می‌توان چراغی روشن کرد. من صدای هزاران دختری‌ام که صدا ندارند.

من امیدم.  

---

I am Gurdaafarid, a girl from the land of rubies and emeralds, from a place where the mountains reach the sky and the winds whisper silent epics through the valleys. Northern Afghanistan—my birthplace—has always been a cradle of legends, history, and memories. But for me, that land was more than just home; it was a battlefield where I had to defend dreams considered dangerous for girls by my society. 

I was raised in a traditional Muslim family. A family where kindness lived in my mother’s heart, and strictness lingered in my father’s gaze. In a society that reduced a woman's role to silence, veiling, and homemaking, I was a girl with a grand dream: to study. To have a voice. To one day study at a university beyond the borders of my homeland. These dreams may have seemed like fantasy to others, but to me, they were like oxygen—I couldn’t survive without achieving them. 

My mother, a simple yet deep woman, was my only refuge and supporter. With her calloused hands, she worked tirelessly to make our lives better. At night, I would sit beside her, seeking shelter in books by the dim light of a lamp. Those pages were my window into a world that didn’t yet belong to me—but I longed for a share of it. I visited educational Centers many times, but I had no money. So I worked, at times in jobs deemed “unfit” for girls. With the little I saved, I enrolled in a training Center. That moment was the beginning of a battle that continues. 

But society wasn’t kind. Disdainful looks, harsh remarks, and judgment—all simply because I was a girl- often crushed my spirit. But I had made a promise: to myself, to my mother, and to the thousands of girls whose voices had been silenced. So, I pushed forward. I studied alongside boys, participated in academic competitions, and eventually earned a place at the university in our city. 

I will never forget that day: my mother cried and laughed at the same time, my father looked at me with pride, and my heart was overflowing with hope. I wasn’t studying just for myself, but for every girl who had been denied education. 

But then, one night, darkness fell. With the return of the Taliban, the university gates were slammed shut for girls. Women were banned from working. Education was banned. Thousands of girls were forced into marriage. I was no longer allowed to study. Everything I had worked so hard to build was destroyed in a matter of days. My hope turned into exile. 

In that despair, I decided to leave my country. Not to run away, but to save my future. So that, one day, I might return and fight for justice. Leaving my home and land was not easy. But staying silent would have been a slow death. 

My brother—a father of two kids—risked his life to take me to the border of Iran. In the dead of night, I wore a black, long hijab. My heart pounded as if it wanted to leap from my chest. A heavy silence filled the car. We both knew this might be the last time we’d ever see each other. 

We approached the checkpoint. Every step felt like it could be my last. The air was dry, filled with the scent of dust and fear. Suddenly, a middle-aged woman in a white chador (Hijab) approached. She took my hand and said, “Come, my daughter.” Her hands were warm, her eyes were calm, it was as if she was injecting courage into me. With her and two other women, we passed through a narrow path. 

Midway, my hijab shifted slightly and moved, and a few strands of hair slipped out. A shout came out from a Taliban.  He called out to my brother, raised his weapon, and yelled towards me, “Shameless woman!” In that moment, I wanted to turn back and scream. But the woman said, “No! Keep moving! Now it’s your turn to save your life.” 

Tears welled in my eyes. My legs were heavy, but it was as if my mother’s spirit behind me whispered, “Don’t run and fight.” And so, in the darkness, with tearful eyes and a burning heart, I had to cross. That moment was not just a physical crossing; it was the transformation from a silenced girl into a brave woman. The guilt and anxiety stayed with me, but it was that courageous decision that changed my life. Behind me, the image of my brother encircled by the looming shadows of the Taliban was carved into my memory forever.  

After crossing, I boarded a bus to Mashhad. It was night. The terminal was crowded and merciless. I had no money, no ticket, no familiar face. I spent long hours there crying, praying, and making unanswered calls. Eventually, my brother arranged for someone to help me. That night, I stayed with an Afghan couple who, without knowing me, offered kindness. That kindness felt like shelter in a storm. 

The next day, I went to Tehran to visit distant relatives. I began my paperwork. Every day I waited, checking my phone with anxiety. Then one cold morning, an email arrived: my visa had been approved. 

I screamed, I cried, I ran through the room. My mother sobbed and laughed over the phone. My father said, “Go, my daughter, I’m proud of you.” That moment was freedom. A moment when all my scars turned into signs of triumph. 

It was my first flight. From the heart of the sky, I landed in a new land: Melbourne. The sky at the airport was cloudy, but inside me it was bright. There were women who stood with “Welcome” signs.... No one knew me, but everyone looked at me with kindness. That moment was one of the most beautiful moments of my life. I realized that “home” isn’t just where you’re born—it’s where you’re accepted, unconditionally. 

Melbourne wasn’t just a city to me; it was the beginning of a new world. A world where I could walk without fear, speak out, and shout my dreams louder than ever. Still, entering a completely different culture wasn’t easy—Homesickness, cultural and language differences—all created moments where I felt lost. But every time I entered a classroom at the University of Melbourne, I reminded myself that I was representing a generation of girls whose right to education had been stolen. 

Australia, to me, was a land of opportunities. But my role wasn’t just to benefit from them. I had to build a bridge between the pain I left behind and the world I now stood in. I decided to be the voice of Afghan women, those still breathing in the dark behind closed doors. Through my presence in academic spaces, through writing, speaking, and volunteering, I try to present the real image of an Afghan woman: resilient, thoughtful, and worthy. 

My goal isn’t just education... It’s rebuilding. I want to return to Afghanistan one day—not necessarily with my feet, but with my voice, my pen, and my influence. I want to revive the place where my dreams were once buried for the next generation. For the girls who are silenced today but may one day rise and shout. 

Currently, I am studying at the University of Melbourne. The classes, the books, the projects, all are joyful, even if they’re hard. But I never forget where I came from. Every step I take, every word I write, is a tribute to all the girls who remain alone with their dreams behind forbidden walls. 

I believe that migration is not just a physical movement; it’s a rebirth. On my path, I suffered, feared, and cried. But I never gave up. Now, I am here with a louder voice and a brighter hope. I came to fight, to learn, to build. 

I am Gurdaafarid! A girl from high mountains and deep sorrows.... A girl who learned that even in the darkest of times, one can light a lamp. I am the voice of thousands of girls who have none. 

I am the hope!