چشمانم دریای خون بود |‌ My Eyes were a Sea of Blood

Written by Halima Zia  | نویسنده:  حلیمه ضیاء

نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی این نوشته توسط هوش مصنوعی در ادامه‌ی نسخه‌ی فارسی موجود است.

 The AI-generated translation of this text follows the Farsi version below.

---

یک روز آفتابی، آخرین روز امتحان چهار و نیم‌ماهه، با جمعی از دوستان در حال صحبت، خندیدن، برنامه‌ریزی برای آینده‌مان و آماده‌گی برای روز فراغت بودیم.

دوستم نیلوفر گفت: «من سرود می‌خوانم.»

زهرا و نازنین گفتند: «ما نطاق می‌شویم.»

مهدیه و سحر با چهره‌هایی شاد گفتند: «ما هم در گروه سرود خواهیم بود.»

من اما، آرام و ساکت در حال درس خواندن بودم و در دل می‌اندیشیدم که آیا تا آن‌زمان زنده خواهیم بود تا به برنامه‌های دوستانم برسیم؟

در همان حال که می‌خندیدیم و صحبت می‌کردیم، ناگهان معلم گفت: «دخترها بیایید، حاضری گرفته می‌شود و برای امتحان به تالار می‌روید.»

زمان امتحان فرا رسید. شاگردان یکی‌یکی وارد تالار شدند. همه در هیاهو بودند. حرف‌هایی ناخوشایند می‌زدند؛ اینکه جاهلان وارد کابل شده‌اند.

اما من گوش‌هایم را سنگین کرده بودم و در ذهنم تکرار می‌کردم: امکان ندارد! ما تا همین چند لحظه پیش برای آینده‌مان برنامه می‌ریختیم...

در حین بالا رفتن از پله‌های مکتب، حس می‌کردم پاهایم یاری نمی‌کنند. ذهنم درگیر جنگی درونی بود. دلم آشوب داشت و زبانم بند آمده بود.

به تالار رسیدیم و در چوکی‌ها نشستیم تا همه شاگردان حاضر شوند. برگه‌های امتحان توزیع شد و همه مشغول پاسخ‌گویی به سوالات شدند.

در حال نوشتن جواب‌ها بودم که ناگهان صدای مادر دوستم سمیه آمد. با صدایی لرزان می‌گفت:

«کجایی دخترم؟ بیا برویم! دخترم بیا! سمیه، کجا نشسته‌ای؟ لطفاً بیا برویم خانه!»

لحظاتی بعد، معلم گفت: «لطفاً مادر جان، شاگردان در حال امتحان هستند، لطفاً بروید تا تمرکزشان به هم نخورد.»

اما مادر سمیه پاسخ داد: «نه خیر! تا وقتی دخترم نیاید، اینجا را ترک نمی‌کنم. چون وحشی‌ها حمله کرده‌اند و قرار است کابل را به دریای خون تبدیل کنند!»

دستانم بی‌جان شده بود. گوش‌هایم دیگر نمی‌توانستند صدایی بشنوند و چشمانم غرق اشک بودند؛ اما باز هم مشغول پاسخ دادن به سوالات امتحان بودم.

چند لحظه بعد صدای تیراندازی آمد و همه با جیغ‌ و فریاد تالار را ترک کردند.

با آن‌حال، من باز هم تلاش کردم امتحانم را به پایان برسانم. وقتی به اطرافم نگاه کردم، دیدم هیچ‌کس جز من آنجا نمانده است.

با چشمانی اشک‌بار به خود گفتم:تا چند لحظه پیش همه به فکر درس بودند، رویاهایی در سر داشتند، با هم بودیم...چه شد؟ چرا این‌طور شد؟

از تالار پایین آمدم و ناگهان به یاد آوردم که برادرم نیز با من بود. نکند اتفاقی برایش افتاده باشد؟

با هق‌هق گفتم: «ابوالفضل، کجایی؟»

به سمت زینه‌ها رفتم؛ کسی نبود. هر پله‌ای برایم به اندازه‌ سه ساعت طول کشید تا به حویلی مکتب برسم. آنجا هم کسی نبود.

صدایم همه‌جا را پر کرده بود: «ابوالفضل، کجایی؟ جانِ خواهر، کجایی؟»

فکرهای بدی به ذهنم هجوم می‌آوردند. نکند گم شده باشد؟ یا از ترس پنهان شده؟

چشمانم آن‌قدر خیس بود که هیچ‌چیز نمی‌دیدم. همه‌جا تار شده بود.

در یکی از پله‌های طبقه اول نشستم. چند لحظه بعد صدایی آمد: «حلیمه! حلیمه! بلند شو، باید برویم!»

چشم باز کردم، دیدم زهرا دخترخاله‌ام است. گفت: «نمی‌شنوی؟ صدای تفنگ است! باید برویم!»

برخاستم و ماجرای برادرم را برایش گفتم. او گفت: «با خانواده تماس بگیر، شاید ابوالفضل به خانه رفته باشد.»

تماس گرفتم. مادرم تلفن را جواب داد. با صدایی پر از بغض پرسیدم: «مادر، برادرم خانه آمده؟»

مادرم گفت: «آری دخترم، او خانه است.»

نفسی عمیق کشیدم و گفتم: «خدایا شکرت!»

مادرم گفت: «حلیمه جان، مواظب خودت باش. قوی باش. زودتر برگرد خانه.»

با شنیدن صدای مادرم دیگر نتوانستم اشکم را پنهان کنم و گریان از مکتب خارج شدم.

در راه با خود می‌گفتم: یعنی دیگر به مکتب نخواهم رفت؟ دیگر دوستانم را نمی‌بینم؟ آینده‌ای نخواهم داشت؟ حتی تصورش هم برایم سنگین بود.

آه خدایا...

در مسیر به سوی خانه خاله‌ام بودم، چون خانه‌شان نزدیک مکتب بود. تصمیم گرفتم تا آرام‌تر شدن اوضاع آنجا بمانم.

در راه، انگار قیامت شده بود. همه در حال فرار، همه از سایه‌ خود نیز می‌ترسیدند.

به خانه خاله‌ام رسیدم. در گوشه‌ای از اتاق، آرام اما با گلویی پر از بغض و دلی پر از درد نشستم.

خاله‌ام گفت باید به جای دورتری برویم؛ چون این منطقه به طالبان نزدیک است.

دوباره راه افتادیم. خاله‌ام و دخترخاله‌ام به خانه پدرکلانم رفتند و من به خانه‌ خودمان برگشتم.

در مسیر، با خود فکر می‌کردم:

مردمانش گریختند،دخترانش نابود شدند،قلب‌ها زخمی،گلوها پر از بغض...آری! این کابل بود.

کابل من سقوط کرد، دوباره نابود شد.

نمی‌دانم آیا واقعاً خودم شاهد این رویدادها بودم یا شخصی دیگر؛ زیرا هنوز هم باورم نمی‌شود.

حالا هم با چشمانی اشک‌بار، دستانی لرزان و قلبی پر از درد، این خاطره را نوشتم.

اما خودم را هرگز از دست ندادم. بلکه قوی‌تر از دیروز، به راهم ادامه دادم و خواهم داد.

حکومت سقوط کرد، دیگر نتوانستم به مکتب بروم و به آرزوهایم برسم؛ اما هرگز ناامید نشدم و نخواهم شد.

من در هر شرایطی قوی ماندم و خواهم ماند.

بیشتر از قبل یاد گرفتم، بیشتر از قبل معنای واقعی زندگی را درک کردم و شجاع‌تر شدم.

چون به خودم باور دارم که می‌توانم هر آنچه را بخواهم، به دست آورم.

در من، قدرتی نهفته به نام «دختر بودن» وجود دارد که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را از من بگیرد.

حلیمه هرگز شکست را نمی‌پذیرد.

---

It was a sunny day—the last day of our four-and-a-half-month exam period. I was sitting with a group of friends, chatting, laughing, planning for our futures, and getting excited about graduation day.

Nilofar said, “I’ll sing in the school choir.”

Zahra and Nazanin added, “We’ll be the MCs.”

Mahdia and Sahar, with joyful faces, chimed in, “We’ll also join the choir.”

But I stayed quiet, studying my notes. In my heart, I wondered: Will we even live long enough to make it to these plans?

While we were still laughing and talking, our teacher called out, “Girls, come in. I’m taking attendance before the exam. Go to the hall.”

It was time. The students entered the hall one by one, everyone murmuring, many voices mixing with rumors that the extremists had entered Kabul.

But I blocked out the noise. It can’t be true, I kept repeating to myself. Just moments ago, we were making plans for our future...

As I climbed the stairs to the hall, my legs felt heavy, my mind was a storm of thoughts, and my heart was uneasy.

We reached the exam hall and took our seats. Once everyone arrived, the teacher handed out the exam papers.

I started writing my answers. But then, I heard a trembling voice—it was the mother of my friend, Somaya.

“Where are you, my daughter? Please come out! Let’s go home, my child. Somaya, where are you sitting? Please come, let’s go!”

The teacher tried to calm her down: “Mother dear, the students are taking an exam. Please let them finish so they can focus.”

But she replied, “No! I won’t leave until my daughter comes out. The militants have invaded and plan to turn Kabul into a river of blood!”

My hands went numb. My ears couldn’t process sounds anymore. My eyes welled up with tears. Yet still, I kept writing.

Moments later, the sound of gunfire echoed through the hall. Screams filled the air. Students dropped their pens and ran.

Despite it all, I stayed and tried to finish my exam. But when I looked around, I realized—no one was left. I was the only one still there.

With tearful eyes, I thought to myself:Just a moment ago, we were all dreaming, planning, together...What happened? How did it all change so quickly?

I left the hall, and suddenly I remembered—my brother was with me. What if something happened to him?

Sobbing, I called out: “Abolfazl, where are you?”

I ran toward the stairs, but there was no one. Each step felt like it took three hours as I made my way to the school courtyard. Still, no sign of him.

My cries echoed through the halls: “Abolfazl, where are you? For your sister’s sake, where are you?”

Dark thoughts clouded my mind—What if he’s lost? What if he’s hiding in fear?

My eyes were so filled with tears I could hardly see. Everything around me turned blurry.

I sat on one of the stairs, overwhelmed.

Then a voice called out, “Halima! Halima! Get up—we have to go!”

I opened my eyes and saw my cousin Zahra.

She said, “Can’t you hear the gunshots? We have to leave, now!”

I stood up and explained what had happened to my brother. She said, “Call your family. Maybe he’s already home.”

I dialed. My mother answered. With a shaky voice, I asked, “Mom, is my brother home?”

She replied, “Yes, my daughter. He’s home.”

I took a deep breath. “Thank God.”

She added, “Be careful, Halima. Be strong. Come home quickly.”

Hearing her voice made me cry even harder. Tears streaming down my face, I left the school.

On the way, I wondered: Will I ever go back to school? See my friends again? Have a future? Even thinking about it was unbearable.

Oh God…

I decided to go to my aunt’s house nearby to wait until things calmed down.

The streets were chaotic. It felt like the Day of Judgment. People were running in all directions, scared even of their own shadows.

I reached my aunt’s house. Quietly, I sat in the corner of a room, filled with grief, holding back tears.

My aunt said we needed to leave. The area was too close to where the Taliban were moving in.

So we set out again. My aunt and cousin went to my grandfather’s house. I went back to our home.

Along the way, I thought to myself:

The people fled,

The girls’ dreams were crushed,

Hearts shattered,Throats heavy with grief…

Yes, this was Kabul.

My Kabul had fallen—destroyed once again.

I still don’t know if I truly lived through it all, or if it was someone else. It’s still hard to believe.

Even now, with teary eyes, trembling hands, and a heart full of pain, I write this story.

But I never gave up on myself. I became stronger than before—and I will keep moving forward.

The government collapsed. I couldn’t go back to school. I was blocked from reaching my dreams. But I never gave up, and I never will.

I stayed strong in every situation. I learned more than ever. I understood the true meaning of life. And I became braver.

Because I believe in myself. I believe I can achieve anything I set my mind to.

There is a power inside me—a power called being a girl—and no one can take that away from me.

Halima never accepts defeat.