کاش دوباره صبح میشد | If only it became morning again

Written by Benafsha | نویسنده:‌بنفشه

نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی این نوشته توسط هوش مصنوعی در ادامه‌ی نسخه‌ی فارسی موجود است.

 The AI-generated translation of this text follows the Farsi version below.

---

آن روزها، بعد از تمام کردن کارخانه گی هایم، شبها با آرامش و شادی عمیقی به خواب می‌رفتم. صبح‌ها با انگیزه از خواب بیدار می‌شدم و به سرعت آماده می‌شدم تا دیر نشود. ناگهان، صدای تک تک دروازه می‌آمد. مادرم می‌رفت تا ببیند کیست و با صدای بلند می‌گفت: زود باش! همصنفیت آمده پشتت، عجله کو.  

زود آماده می‌شدم و با مادرم خداحافظی می‌کردم. بعد از احوالپرسی با همصنفیم، طرف مکتب می‌رفتیم. در طول مسیر، درباره کارخانه گی هایمان صحبت می‌کردیم و پرسش و پاسخ می‌کردیم تا ببینیم برای ارزیابی و درس آن روز آماده‌ایم یا نه. سپس به مکتب می‌رسیدیم. آن چند ساعت در مکتب، لحظات بسیار خوشایندی بودن. درس می‌خواندیم و با انبوهی از وظایف خانه گی جدید به سمت خانه بازمی‌گشتیم. مسیر برگشت هم پر بود از گفت‌وگو و رویا پردازی در مورد آینده و این‌که می‌خواستیم چه کاره شویم.

یادش بخیر! چه روزهای خوبی بودن! اما حالا، مثل خاطره‌ای دور و دست نیافتنی به نظر می‌رسند. باورکردنی نیست که فقط پنج سال پیش، زندگی‌ام تا این اندازه خوشایند بود و روزهایم با امید و هدف سپری می‌شد. در طول این پنج سال، زندگی‌ام به کلی تغییر کرده است. دیگر راحت نمی‌خوابم و تا دیروقت بیدار می‌مانم، با اینکه تلاش می‌کنم بخوابم. دیگر آن انگیزه ها را ندارم وقتی صبح از خواب بیدار می‌شدم. روزها هم دیگر خوشایند نیستند و فقط سعی می‌کنم آنها را سپری کنم. اصلا یادم نمی‌آید آخرین بار کی با کسی در مورد آرزوهایم حرف زده‌ام.

یعنی فقط پنج سال پیش، دختران در افغانستان زندگی خوشی داشتند؟ آن دوره مثل چشم به هم زدن گذشت، اما این دوره بی سرنوشتی و درس نخواندن، هر چه می‌گذرد، طولانی‌تر می‌شود. چرا؟  زمان هم چیز عجیبی است؛ وقتی خوش‌حالی، زود می‌گذرد، اما وقتی اوضاع به سختی اوضاع امروز ما باشد، هرگز نمی‌گذرد.

---

Those days, after finishing my homework, I would fall asleep at night with deep peace and joy. In the morning, I would wake up with motivation and quickly get ready so I wouldn’t be late. Suddenly, the sound of knocking at the gate would come. My mother would go to see who it was and shout loudly, “Hurry up! Your classmate is at the door, hurry!”

I would quickly get ready and say goodbye to my mother. After greeting my classmate, we would head toward school. Along the way, we talked about our homework and asked each other questions to see whether we were ready for the day’s quiz and lesson. Then we would arrive at school. Those few hours at school were truly pleasant moments. We studied and returned home with lots of new homework. The way back was also full of conversations and daydreams about the future and what we wanted to become.

What sweet memories! But now, they seem like a distant, unreachable dream. It’s unbelievable that just five years ago, my life was this pleasant, and my days passed with hope and purpose. Over these five years, my life has completely changed. I no longer sleep easily. I stay up late, even though I try to fall asleep early. I no longer have that motivation when I wake up. The days are no longer pleasant—I just try to get through them at home. I honestly don’t remember the last time I talked to someone about my dreams.

Does that mean that only five years ago, girls in Afghanistan had a happy life? That time passed like the blink of an eye, but this era of uncertainty and being denied an education keeps stretching endlessly—only getting longer and longer. Why? Time is a strange thing: when you're happy, it flies by, but when life is as heavy as it is now, it refuses to move.